Paar Franse Empire Retour d’Égypte siervazen

Een paar verguld en gepatineerd bronzen siervazen op hoge voet. De urnvormige vazen zijn geplaatst op stevige trapeziumvormige basementen met afgewisselde appliques van Medusa en van met elkaar vervlochten dolfijnen met een drietand. De hoeken zijn afgezet met opstaande palmetbladeren die rusten op de plint. Het geheel wordt gedragen door vier klauwpoten. De vazen bestaan uit een gepatineerd bronzen basis die gedragen wordt door een hoge verguld bronzen voet die uitloopt in een rand van afwisselende palmetbladeren en eikeltjes. De vazen zijn centraal versierd met stilistische florale motieven aan twee zijden waartussen de oren geplaatst zijn. De oren zijn gevormd als gekrulde palmetbladeren die aan de onderzijde uitlopen in het hoofddeksel van een faraokop waarmee zij aan de vaas bevestigd zijn. De naar boven wijd uitlopende verguld bronzen hals is tevens versierd met opstaande palmetbladeren en draagt het losse dekseltje dat versierd is met een dennenappel.

Het uitgesproken ontwerp met zeer krachtige vormentaal en de kwalitatief hoogwaardige afwerking, maken dat deze siervazen kunnen worden toegeschreven aan het oeuvre van Thomire.

Pierre-Philippe Thomire (1751-1843) was een van de meest vooraanstaande bronsgieters en ciseleurs uit het Empire tijdperk. Hoewel hij was opgeleid als beeldhouwer, koos hij ervoor om het vak van zijn vader uit te oefenen en werd bronsgieter. In die professie werd hij de meest succesvolle producent van bronzen van het eind van de 18de en begin van de 19de eeuw. Thomire kreeg zijn opleiding van Gouthière en startte daarna zijn eigen onderneming die bronzen ornamenten vervaardigde voor meubels. Later werd Thomire assistent van Duplessis, die directeur van de Manufacture de Sèvres was. Na de dood van Duplessis in 1783 nam Thomire het vak van bronsgieter weer op en ontwierp en vervaardigde hij, onder andere, verguld bronzen monturen voor porselein. In 1809 werd hij benoemd tot “Ciseleur d’Empereur”.

In 1799 trok Napoleon naar Egypte. Het was niet de eerste keer dat de Fransen een dergelijk plan opnamen. Reeds in 1769 bedacht ontstond het idee dat het veroveren van Egypte een manier zou zijn om grip te krijgen op de handel met India. Toen Napoleon tijdens zijn expeditie door Italië vrede had gesloten met Oostenrijk, bleef Groot-Brittannië als grote concurrerende macht over. Omdat een invasie van Groot-Brittannië niet mogelijk werd geacht, werd het voornemen om Egypte binnen te vallen weer actueel. Hiermee zou immers de heerschappij van Groot-Brittannië in het Midden-Oosten flink worden aangetast en zou Napoleon zich als machthebber kunnen manifesteren.

De ambitieuze expeditie begon veelbelovend maar binnen enkele maanden, terwijl de meeste troepen na enkele succesvolle veldslagen al in Egypte zaten, werd de vloot op zee door de Britten verslagen. Napoleon bleef nog enige tijd in Egypte en keerde uiteindelijk in 1799 terug naar Parijs om de macht te grijpen. Zijn resterende manschappen hielden het tot 1801 uit toen ze uiteindelijk door de Britten werden verslagen.

Militair gezien was de onderneming een mislukking, op cultureel-wetenschappelijk vlak was het echter een groot succes. Doordat Napoleon naast zijn manschappen vele wetenschappers mee had genomen, werd een schat aan informatie over Egypte en zijn vele rijkdommen blootgelegd. Dit wakkerde een grote interesse en een ware gekte rondom alles wat met Egypte te maken had. De Egyptomanie leefde op en dat had zijn weerslag in de kunst, architectuur, mode, toegepaste kunst en juwelen in die tijd.