Zes Amsterdamse Zilveren Louis XVI Kandelaars, Frederik Manicus I

In de tweede helft van de achttiende eeuw vond een herwaardering plaats van de klassieke oudheid. Kunst en architectuur werden doordrongen van de 'ware smaak'. Het neoclassicisme, zoals deze stroming vanaf de negentiende eeuw werd genoemd, ontstond tegelijkertijd in Frankrijk, Nederland en Engeland. Van invloed op de ontwikkeling van deze stijl waren de opgraving van Pompeji en Herculaneum en de vele publicaties die naar aanleiding daarvan verschenen. De kunst van de antieken werd bewonderd en beschouwd als de kunst bij uitstek om na te volgen.
Met name in de architectuur werden diverse gebouwen opgetrokken in de classicistische stijl met als hoogtepunt het paviljoen Welgelegen in Haarlem. Maar ook in de kunstnijverheid werden diverse veelal op de Franse kunst geïnspireerde voorwerpen in een klassieke stijl gemaakt. In advertenties in de krant werden deze nieuwigheden als ‘ antiek’ of `a la Grecque aangeprezen.  De term duikt voor het eerst op in een advertentie voor Engels Wedgwood aardewerk in september 1770.
De voornaamste invloed ging echter niet uit van Engeland maar van Frankrijk. Middels boeken, prenten en een stroom van luxe goederen die werden geïmporteerd uit dit land werd de nieuwe stijl verbreid.

Deze kandelaars van Frederik Manicus I (1738-1785) zijn een prachtig vroeg voorbeeld van de Seize stijl, in een periode waarin andere zilversmeden nog volop werkten in de stijl van het meer zwierige rococo. 
Manicus is een opmerkelijk meester die vrijwel alleen maar in deze stijl heeft gewerkt. Frederik Manicus, werd omstreeks 1769 als meester toegelaten in het Amsterdamse gilde en maakte vooral grote werken. Naast terrines op schotel, manden en kannen zijn er met name kandelaars van hem bekend. De firma Aardewerk toonde op de beurs in Delft in 1990 twee kandelaars van Manicus eveneens uit 1770 met dezelfde stam maar met een andere, achtkantige, voet. Voor de opbouw van de stam heeft Manicus duidelijk gekeken naar Lodewijk XIV kandelaars met balusters en knopen en achtkantige afgeschuinde hoeken.
De kandelaars zijn gekeurd met het lossingsteken van 1795 voor de stad Utrecht. Dit keur -een hoedje voor de vrijheid op een speer- geeft aan dat de kandelaars zich toen in Utrecht of de omgeving daarvan bevonden. Vermoedelijk behoorden de kandelaars toen nog tot het bezit van de eerste eigenaar, of de directe nazaten van de opdrachtgever. De belastingkeuren uit de 19de en twintigste eeuw geven aan dat ze daarna een paar keer verkocht zijn als set. Sets van zes kandelaars waren vroeger niet ongebruikelijk, maar zijn tegenwoordig zeldzaam. Door verdeling zijn ze vaak opgesplitst waardoor meestal alleen paren te koop zijn.

Gekeurd met het meesterteken FM voor Frederik Manicus I (Citroen 226), jaarletter L (1770), stadskeur Amsterdam, lossingsteken 1795 ´Vrijheidsboom` voor Utrecht (elke kandelaar apart uitgezonderd nummer VI) en oude waarborg/belastingmerken: gekroonde O (1807), gekroonde V (1815-1893) en Z II (na september 1953).
Gewicht 638 gram (I), 626 gram (II), 634 gram (III), 621 gram (IV), 665 gram (V), 621 gram (VI).