Hollands Tuinbeeld voorstellende Apollo Musagetes

Apollo Musagetes is hier afgebeeld in een klassieke S-bocht pose, als belichaming van mannelijke schoonheid en, met lauwerkrans en lier, als beschermer van dichtkunst en muziek.
Het linker standbeen op de grond, het speelbeen rustend op enkele rotsblokken. In zijn rechterarm de lier waarop hij met zijn linkerhand tokkelt. Zijn hoofd is getooid met een lauwerkrans en hij is gekleed in een gedrapeerd gewaad dat genoeg van zijn lichaam laat zien om hem te kwalificeren als belichaming van mannelijke schoonheid

Apollo Musagetes is één van de verschijningsvormen van Apollo. In deze rol bevindt hij zich met de Muzen op de berg Parnassus, die gewijd is aan de dichtkunst en muziek. In de afbeeldingstraditie komt de lier vanaf ca. 650 v. Chr. voor als Apollo 's attribuut en in de beeldhouwkunst is Apollo vanaf de 4e eeuw de standaard voor het afbeelden van mannelijke schoonheid: als een slanke viriele jongeman. De Griekse beeldhouwer Praxiteles beeldde Apollo in de verschillende aspecten van zijn wezen af, onder meer als Apollo Musagetes.
Hoewel hij in de christelijke wereld in die tijd niet werd afgebeeld, was Apollo in de Middeleeuwen een van de weinige klassieke goden die niet te lijden had van negatieve allegorieën: hij beleefde belichaming van schoonheid, beheersing, maatvoering en harmonie en stond als zodanig tegenover het kwaad en het onrecht. Vanaf de Italiaanse Renaissance werd hij dan ook weer vaak in al zijn hoedanigheden afgebeeld; als Phoibos Apollo de zonnegod, als Apollo Medicus en als Apollo Musagetes. Deze afbeeldingstraditie zette sterk door in de Barok.

De formele tuinen en parken van de Barok waren toonbeelden van maatvoering en harmonie en de associatie met de schone kunsten maakte een beeld van Apollo Musagetes bij uitstek geschikt om de schoonheid van die omgeving te benadrukken.