Franse Louis XVI pendule met speelwerk

Uurwerk
Gaandwerk op schaargang met “coup perdu”. Slagwerk op sluitschijf slaat de hele uren voluit, na de melodie van het speelwerk en de halve uren met één slag.
De geëmailleerde gesigneerde wijzerplaat heeft Romeinse cijfers voor de uren en Arabische cijfers voor elke vijf minuten. Op de voorzijde gesigneerd: Ragot à Paris; op het uurwerk: Ragot au Temple, 1768; op de achterzijde van de wijzerplaat: Barbezat.
 
Speelwerk met 8 melodieën voorzien van automatische wisseling. Met drie hendels kan het speelwerk in- en uitgeschakeld worden, de wisseling van de melodieën in- of uitgeschakeld worden en het speelwerk gedempt worden.

Kast
Op een geëboniseerde plint, gedragen door vier verguld bronzen klauwpoten en gedecoreerd met verguld bronzen ornamenten, staat een imposante kast geflankeerd door twee putti die dag en nacht representeren. De Dag, of hernieuwd leven, draagt een brandende fakkel, en de Nacht, eeuwigheid, draagt een lampje. Bovenop staat een haan, doorgaans de verpersoonlijking van Frankrijk en symbool van waakzaamheid.
Aan de onderzijde bevindt zich een rij balustervormige zuiltjes met aan de achterzijde rode zijde. In het middendeel zijn de opengewerkte delen opgevuld met een ajour patroon van diagonaal geplaatste gestileerde bloemmotieven welke aan de achterzijde bekleed zijn met rode zijde. De opengewerkte delen dienen om de hoorbaarheid van het speelwerk te verhogen. De kast is versierd met diverse meandermotieven, gestileerde bladranken en bloemmotieven.

De haan werd het symbool voor Frankrijk als gevolg van een woordspeling. De Latijnse naam Gallus betekent zowel Haan als Gallisch. Sinds 1830 is dit symbool ook opgenomen in de wet als een officieel symbool voor Frankrijk en dient het, onder andere, te worden geplaatst op de vlaggenstokken van de Nationale Garde.

In de bronzen kast kan onmiskenbaar de hand van Robert Osmond (1711-1789) worden herkend. De Franse bronsgieter Robert Osmond werd geboren in Canisy, nabij Saint-Lô; hij begon als gezel in de gieterij van Louis Regnard “maître fondeur en terre et en sable” en werd ingeschreven als meester bronsgieter in Parijs in 1746. Volgens de boeken werkte hij aan de rue des Canettes in de parochie van St. Sulpice en vanaf 1761 aan de rue de Mâcon. Robert Osmond werd juré, waarmee hij, tot op zekere hoogte, zijn artistieke vrijheid kon waarborgen. In 1753 haalde hij zijn neef uit Normandië en verhuisde in 1761, zijn inmiddels flink gegroeide werkplaats, naar de rue de Mâcon. De neef, Jean-Baptiste Osmond (1742-na 1790) werd meester in 1764 en werkte daarna nauw samen met zijn oom; in feite is het zo dat de samenwerking zo hecht was dat een onderscheid in het werk van de twee nauwelijks te maken is. Robert heeft zich waarschijnlijk terug getrokken uit de onderneming in 1775. Jean-Baptiste, die de werkplaats bleef leiden na de uittreding van Robert, raakte omstreeks 1784 in de problemen en ging bankroet. Robert Osmond overleed in 1789.

Als begenadigd bronsgieters en ciseleurs werkten de Osmonds, met evenredig succes, in de Louis XV stijl alsook in de Neoclassicistische stijlen. Hun werk viel zeer in de smaak bij de kenners en werd gedistribueerd via klokkenmakers en marchans-merciers. Hoewel de Osmonds vele soorten objecten voor het interieur maakten, waaronder vuurbokken, appliques en inktstellen, waren hun belangrijkste werken vooral klokken, waaronder; een klok met de voorstelling van de ontvoering van Europa in Louis XV-stijl (Getty Museum, California), twee belangrijke pendules in neoclassicistische stijl, waarvan meerdere versies bestaan en een vaas met leeuwenkoppen (Musée de Chantilly en het Cleveland Museum of Art) en een cartel met geciseleerde linten (waarvan voorbeelden te vinden zijn in het Stockholm Nationalmuseum en Museum Nissim de Camondo in Parijs). Een opmerkelijk pendule geornamenteerd met een globe, putti en een Sèvres porseleinen plaque mag ook tot hun meest belangrijke werk worden gerekend (Louvre, Parijs).
Hoewel de Osmonds aanvankelijk voornamelijk in de Rocaille stijl werkten begonnen zij in het begin van de 60-er jaren van de 18de eeuw zich ook toe te leggen op de neoclassicistische stijl, waarin zij zeer succesvol en vooraanstaand werden. Zij leverden voornamelijk behuizingen voor klokken aan de meest vooraanstaande klokkenmakers van de periode, zoals Montjoye, voor wie zij behuizingen vervaardigden voor pendules de cartonnier en kolom-pendules. Deze laatste waren een van de favoriete objecten van het atelier van de Osmonds.